برخورد دوگانه به لحاظ ماهوی، متأثر از تقابل جمعی و در ارتباط با اجتماع و افراد آن تعریف شده و از حوزه صرفاً خصوصی و فردی خارج است به همین دلیل نیز در مقام نقد آن نسبت به آسیب پذیری اعتماد عمومی از این رهگذر تحذیر داده می شود.

سلب حسن ظن و اعتماد عمومی نه تنها به تزلزل در بنیانهای جامعه می انجامد بلکه روابط فی مابین شهروندان و رابطه متقابل دولت- ملت را نیز با یک بدبینی مزمن همراه می نماید که از اثرات آن می توان به رواج شایعات و اتهامات، رکود در حوزه های مختلف اجتماع، پریشانی جامعه و... اشاره کرد.

مقدمه نسبتاً طولانی بالا را با این جمله پایان می بخشم که صاحبان رفتارمذموم برخوردهای دوگانه هرچه از جایگاه عام تر و استراتژیک تری برخوردار باشند، اعتماد عمومی پیش گفته را در معرض آسیب های جدی تری قرار خواهند داد.

قریب به 8 ماه پیش فضای سیاسی- رسانه ای کشور به دنبال اظهارنظر یکی از اساتید برجسته حوزه علمیه قم و یکی از شاگردان وی حول منشأ و مبدأ مشروعیت یک حکومت، به آوردگاه انتقادات تند و تخریب های زننده علیه این دو بزرگوار تبدیل گردید. حال آنکه این نظرات فصل نویی در دیدگاههای آیت الله مصباح یزدی نبوده و آراء ایشان که برگرفته از اصول اعتقادی شیعه می باشد، در طول سالهای متمادی بدون گرفتارآمدن در تلون های روزمره ای که بسیاری از مدعیان به آن دچار شدند، از خطی ثابت و استدلالی برخوردار بوده است.

بن مایه و جان این اعتقاد آنست که منشأ مشروعیت الهی است و اقبال مردم به مثابه بیعت، ایفاکننده شرط لازم برای تحقق حکومت است و نه شرط کافی. اعتقادی که برگرفته از سیره نبوی (ص) و ائمه مصومین (ع) و مورد اجماع فقها و علمای شیعه از پس از رحلت رسول اکرم (ص) بوده و نقطه افتراق نظری شیعه و اهل سنت محسوب می شود. با اینهمه کلام و اعتقادی چنین روشن و مورد اتفاق، به سرعت به پروژه ای تخریبی و از پیش تدوین شده در رسانه های زنجیره ای علیه آیت الله مصباح تبدیل شد. در آن مقطع زمانی اما آنچه بیش از آتش توپخانه این رسانه ها سوزاننده بود، نامه ای تفصیلی از جایگاه ریاست مرکز حفظ و نشر آثار امام (ره) در تخطئه دیدگاههای روشن یکی از متقدمین شاگردان امام (ره) بود. نامه ای مطول که با خلق پیش فرضهایی نادرست به نقادی در فضایی موهومی دست یازیده بود. اگرچه بر این نامه که حاوی مفروضات و احکام اساساً نادرستی بود، نقدی جدی وارد است اما نوشتار پیش روی بیش از آنکه در پی اثبات این نادرستی ها باشد درصدد رونمایی از برخوردهای دوگانه مرکز حفظ و نشر آثار امام (ره) است.

اگر آن روز جناب حمید انصاری بر کنار هم نهادن بیانات امام و استنتاج الهی بودن منشأ مشروعیت یک حکومت اسلامی در مقابل حکومت طاغوت آنگونه شورید و روزنامه توقیف شده شرق در سه روز متوالی با این مستمسک به جریان سازی علیه مصباح یزدی پرداخت، انتظار حداقلی آن بود که در مقابل تفسیر به رأی آشکار فرد دیگری نیز که از قضا چند صباحی به عنوان فرد اول اجرایی کشور بر مسند قوه مجریه تکیه زده و به مدد بیت المال مسلمین در دنیا شناخته شده، اثری از آثار آن عتاب ها و نامه های مفصل آشکار گردد. انتظاری که تاکنون رو به عبث بوده است.
موضوع هنگامی تأسف بارتر می شود که تفسیر به رأی سخنان امام و در مقابل سکوت تأمل برانگیز مرکز حفظ و نشر آثار امام (ره) در دو مورد از کلیدی ترین بیانات ایشان که در زمره مبانی ایدئولوژیک انقلاب اسلامی است، صورت پذیرفته است:

"اسرائیل باید از صفحه رزوگار محو شود."
"امریکا شیطان بزرگ است."

یقیناً برخورد دوگانه و آفت بی اعتمادی عمومی رهآورد آن، موضع گیریهای آتی مرکز را نیز تحت تأثیر قرار داده و عینک بدبینی را بر دیدگان عموم خواهد نشاند و این یعنی مرکزی که رسالت و فلسفه وجودی آن اعتمادزایی و رفع شبهه و تردیدهاست، از جایگاه حقیقی خود تنزل و به یک سوی منازعات برحسب حب و بغض های گردانندگان آن تقلیل یافته است.

مرکز فوق الذکر نه ملک طلق یک یا چند نفر بلکه محملی برای حفظ و نشر آثار محبوبترین و اثرگذارترین شخصیت تاریخ معاصر ایران است و این انتساب بر حساسیت های ویژه آن افزوده و هرگونه انحرافی را غیرقابل توجیه می نماید لذا در این گزاره تردیدی نیست که دامان مرکز باید از لوث برخوردهای دوگانه تطهیر و میدان بازیهای سیاسی برخی افراد به زمینی جز این زمین منتقل گردد.

منبع : رجا نیوز

منبع: نوسازی

بسمه تعالی 
« بخشی از بیانات علامه آیت ا... مصباح یزدی در مسجد مقدس جمکران »      

    « انتظار فرج این است که در حمایت از ولایت صادق باشیم »

 خدای متعال بعد از فرستادن پیغمبر اسلام صلی ا... علیه واله و سلّم - که بعد از او پیامبری نخواهد آمد - از فرط لطف، برای این که بهره مردم در سالیان دراز و قرون متوالی به کمال برسد، کسانی را وصی و جانشین پیغمبر قرار داد که همه ویژگی های او را دارند منهای دریافت وحی، نبوت و رسالت. تا بتوانند هدف پیغمبر را تکمیل کنند. به همین دلیل در آیه ولایت در روز غدیر تعبیر « اکملت لکم دینکم » به کار رفت. فلسفه اصلی امامت، به کمال رساندن دین است. خدای متعال، در نسل حضرت زهرا سلام ا... علیها چنین استعدادی را قرار داد که یازده نفر از فرزندان آن حضرت به مقام امامت نائل شوند.

     ولی هدف دیگر (برقراری نظام حکومتی عادلانه بدست امام معصوم ) به پذیرش مردم مشروط بود. تا آنجا که به وظایف خود ائمه اطهار سلام ا... علیهم مربوط بود معارف اسلام را منتشر کردند. اما برقراری یک نظام حکومتی اسلام، فقط وظیفه شخص امام نبود، بلکه پذیرش مردمی می خواهد. هرگاه مردم آمادگی پیدا کردند که حکومت امام معصوم را بپذیرند، او باید آن را عهده دار شود.

         خداوند یازده امام را که یک تار مویشان به همه عالم می ارزد، در اختیار مردم قرار داد تا سعادت دنیا و آخرت انسان را تضمین کنند، ولی قدر ندانستند، گفتند دلمان می خواهد خودمان انتخاب کنیم، می خواهیم حکومتمان دموکراتیک باشد، نمی خواهیم خدا برایمان نصب کند. نوبت رسید به امام دوازدهم، اگر آن حضرت هم    - مثل سایر ائمه - در میان مردم حضور می یافت، همان سرنوشتی را داشت که ائمه پیشین داشتند. خدای متعال از باب رحمت واسعه اش، وجود او را ذخیره کرد برای روزگاری که مردم صلاحیت امامت او را پیدا کنند، زمانی که مردم برای رهایی از سختیهایی که می کشند، به هر دری می زنند و به دنبال هر صدایی راه می افتند، ولی همه جا سرشان به سنگ می خورد و از همه نا امید می شوند، آن وقت آمادگی پیدا می کنند تا ندای دائی الهی را پاسخ بگویند و حکومت او را بپذیرند. آن زمان حضرت (عجل ا... تعالی فرجه الشریف) تشریف خواهد آورد. اما چه وقت؟ رازی است که هیچگاه افشا نشده و نخواهد شد.

       فرج گشایشی است که بعد از تنگنا حاصل می شود. امید به گشایش بعد از سختی و واقع شدن در تنگناها، لازمه ایمان، و نا امیدی از رحمت خدا در زمره گناهان کبیره است. در مقابل یکی از بهترین راهها برای نجات از تنگناهای مادی ومعنوی، توسل به وجود مقدس پیامبر اکرم صلی ا... علیه و آله و سلّم است. در حقیقت، توسل، دعایی است که پشتوانه مضاعف دارد و وقتی ما متوسل می شویم، دعای خودمان را با پشتوانه مهمتری، تقویت می کنیم. انتظار فرج شخصی، از راه توسل است، چه در زمان ظهور پیغمبر و امام، چه در زمان غیبتشان. توسلاتی که حتی به امام زاده ها و بندگان صالح می شود، برای این است که دعای ما، یک دعا کننده دیگری هم پیدا کند.

            غیر از انتظار فرج شخصی، انتظار فرج عمومی هم داریم که بیشتر در زمان غیبت مورد توجه است و بالاترین عبادت در این زمان شمرده می شود. فرج عمومی، مراتبی دارد: فرج مطلق و فرج نسبی. فرجی که برای جامعه اسلامی حاصل می شود، همه جهان را فرا می گیرد و هیچ منطقه ای از برکات آن محروم نمی ماند، آن فرج به دست مبارک حضرت بقیه ا... الاعظم ارواحنا فداه حاصل می شود و ما باید انتظار آن را داشته باشیم.

     غیر از انتظار فرج مطلق، یک فرج نسبی هم داریم که برای جامعه اسلامی و شیعی است. خدای متعال در این دوران، این فرج نسبی را برای جامعه ما رساند. یعنی با شروع نهضت روحانیت به دست مبارک امام رضوان ا... علیه روح امیدی درجامعه دمیده شد که می توان احکام اسلام را اجرا و دست اجانب را از مملکت کوتاه کرد. قبل از آن کسی باور نمی کرد، می گفتند همه چیز از دست رفته، جز با ظهور ولی عصر (عجل ا... تعالی فرجه الشریف) چاره ای نیست، هر چه تلاش کنیم بر باد خواهد رفت. اما وقتی یک مرجع تقلیدی مانند امام (سلام ا... علیه) با آن صفا و از خود گذشتگی و سایر صفاتی که مجموع آن ها کمتر در انسانی یافت می شود، مردم را دعوت کرد، انتظار در آن ها شکوفا شد، خدا هم پاسخ مثبت داد. بعد از اینکه امام نهضت را شروع کرد، گروه هایی از مردم صادقانه با وی بیعت کردند و در راه پیروزی از هیچ کمکی مضایقه نکردند. مادرهایی بودند که می گفتند: کاش فرزند دیگری هم داشتیم تا در راه انقلاب می دادیم، جوان هایی بودند که هنوز به سن بلوغ نرسیده بودند در رفتن به جبهه، مسابقه می گذاشتند. کسانی، خودشان به آنان و لوازم زندگی محتاج بودند، اما به کمک همسایه ها شتافتند. آن ها راست گفتند و خدا چنین نعمت عظیمی را به آنان داد که اکر نگوییم بی نظیر لا اقل کم نظیر است. ما هنوز درک نمی کنیم که پیروزی این انقلاب، چه نعمت عظیمی است. باید آن را در شمار معجزات دانست.

       متاسفانه بعد از پیروزی و برقراری این نظام، کسانی خدا را فراموش کردند و گفتند: ما بین قدرت های امریکایی هستیم که اطراف ما را احاطه کرده اند هیچ چاره ای نداریم و باید تسلیم شویم! پس خدا چه کاره است؟ چه کسی در جنگ بدر، مسلمانان را پیروز کرد؟ چه کسی از 15 خرداد به بعد، یک مشت آدم پا برهنه آموزش ندیده بدون اسلحه را برحکومت مجهز به پیشرفته ترین سلاح های روز پیروز کرد؟ آیا یاری کننده، امروز نیست؟ امریکا جای او را گرفته؟

     امروز انتظار فرج این است که ما در حمایت ازولایت صادق باشیم. اگر امام نیست، جانشین شایسته او وجود  دارد. نعمتی است که قدرش را نمی دانیم. کسانی که صلاحیت دارند، تفاوت این شخصیت را با شخصیت های    مشابه اش و با نزدیکانش بسنجند تا ببینند تفاوت چقدراست. اگر خدای متعال این نعمت را به ما نداده بود، بیش از ده سال در چنگال امریکا له شده بودیم. دولتمردان ما آماده تسلیم بودند، تنها قدرت الهی اوست که با دعا و توسل و سخنان حکیمانه اش، روحیه ایمان و امید را در مردم ما نگه داشته، عزت اسلامی و غیرت دینی را در جامعه ما حفظ کرده است و جوان های ما صادقانه برای حفظ این باورها و ارزش های اسلامی فداکاری می کنند. خدا نکند که این تعادل به هم بخورد، پروردگار هیچ ضمانتی نکرده که اگر گروهی در یک زمانی، صداقت داشتند، الی الابد آن ها را به عزت برساند، مادامی است که آن صداقت را دارند. اگر انحرافی پیدا کردند، مدتی به آن ها مهلت می دهد، اما اگر مسیر را عوض کردند، بدانند خدا با کسی خویش و قومی ندارد.

      برای اینکه حکومت اسلامی بر قرار باشد و پرچم اسلام در سراسر عالم با عزت و افتخار بماند، به فرج اجتماعی احتیاج داریم. یعنی مردم باید در راه اسلام صادقانه تلاش کنند و عملاٌ به ثبوت برسانند که ما حاضریم جان، مال و آبرویمان را برای حفظ اسلام بدهیم.                                                                             مدرک: هفته نامه همّت شماره هفتم