رئیس موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) گفت: براساس اسلام و اعتقادات شیعه، محور وحدت، ولایت فقیه است.
به گزارش رجانیوز،
وی ادامه داد: به عنوان مثال شعار «اصلاح» و «اصلاحات» که شعار انبیاء الهی نیز بوده است یکی از همین شعارهای مبهم است که در طول تاریخ و از صدر اسلام تاکنون از سوی کسانی مطرح شده که راهی متفاوت با انبیاء داشتهاند و باید از آن ابهامزدایی شود.
علامه مصباح یزدی «وحدت» را یکی دیگر از این ارزشها دانست و با خاطرنشان ساختن اینکه وحدت و اتحاد امر قابل قبول همگان است، افزود: هر عاقلی میداند که تفرقه و اختلاف موجب هدر رفتن نیروها و فشل شدن جامعه میشود. اما حقیقت چگونگی حصول اتحاد و محور وحدت از جمله مسائلی است که باید از آن ابهامزدایی شود.
رئیس موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره) با اشاره به اینکه در غالب کشورهای دنیا دو یا چند حزب رقیب در جامعه وجود دارند گفت: روش معمول در کشورهای جهان این است که حزبی که در انتخابات بازنده میشود هر چند به صورت ظاهری به حزب رقیب تبریک گفته و با تلاش برای رفع نقایص خود را برای انتخابات آینده آماده می کند.
استاد برجسته حوزه علمیه قم خاطرنشان کرد: اگر در کشوری برخلاف این روش، حزب شکست خورده نه تنها تبریک نگفت، بلکه دست به اغتشاش و کارهای غیرمعقول زد و بعد از رسوایی در جامعه شعار وحدت سر داد، این حرکت سوء استفاده از وحدت است، چرا که در زمان قدرت هرگز وحدت را مطرح نمیکنند و سعی در تحمیل قدرت خود دارند، اما بعد از شکست و رسوایی وحدت را مطرح میکنند.
آیتالله مصباح یزدی با اشاره به اهمیت و تاکیدات قرآن و روایات بر وحدت، به ذکر نمونههایی از سوء استفاده از عنوان وحدت در طول تاریخ پرداخت و گفت: هرگونه وحدت با هر کسی مطلوب نیست، بلکه زمانی وحدت ارزش دارد که براساس حق، باعث پیشرفت حق و در جهت رسیدن به هدف مقدسی باشد.
عضو مجلس خبرگان ضمن اشاره به ایستادگی انبیاء برای ترویج عقیده حق و مخالفت با جمعیت کثیر مشرکان، ادامه داد: اگر منظور از وحدت، وحدت در فکر و عقیده باشد. نباید برای دستیابی به وحدت از اعتقادات حق دست برداشت، چرا که مطلوبیت وحدت به حق بودن محور آن است و حق نباید فدای وحدت شود.
علامه مصباح یزدی وحدت در عمل براساس اصول و عقاید مشترک را شکل دیگری از وحدت عنوان نموده و وحدت شیعه و سنی را از این نوع ذکر کرده و افزود: در این نوع وحدت باید با تکیه بر اشتراکات حق که مقبول دو طرف است، در مقابل دشمن مشترک ایستاد و در راستای تقویت این اشتراکات کوشید و از بیشتر شدن اختلافات در عقیده نیز جلوگیری کرد هر چند نباید از عقیده حق دست برداشت.